S chliine Gnu

Es esch heiss z Afrika. S chliine Gnu esch ersch siit paar Woche of de Wäut. Es het en Rekordziit glehrt loufe ond esch em Mami scho flissig of de Färse. Die zwöi send scho siit Tage metere riese Härde Gnus ond paar Zebras onterwägs dor die schtoubig Savanne of de Suechi nach Wasser. Em chliine Gnu sis Mami het em verzöut, dasses jedes Johr e Ziit gäb, wo s so fescht chonnt cho rägne, dass sogar s bruune Gras grüen ond saftig werd. so dass die ganzi Härde satt ond aues weder guet werd. Doch e dem Sommer loht de Räge of sech warte, drom müend si Tag för Tag Kilometer om Kilometer zrogg legge of de Suechi nach eim vo dene säute gwordene Wasserlöcher.

Wo s chliine Gnu einisch meh het wele be sim Mami go säuge, het die aber gmeint, es heig ke Zwäck, si heig scho so lang nüt me gässe ond tronke, dass si kei Möuch me chöng gäh. Si verschprecht jedoch, dasses nömme lang cha goh, bes si of Wasser stosse.

S Verschpräche vom Mami het sech lang ned welle bewohrheite. S Chaub mag nömme wiiterloufe. Jede Schrett esch e Qual. Bes e Nochrecht sech wie es Louffüür dor d Härde bahnt. Si loufed ofne Floss zue. Dorschtig wie s chliine Gnu esch, hets nomou aui Chraft zämegnoh ond macht sech, was gesch, was hesch, ofe Wäg. Es ghört ned, wie s Mami hendenoche rüeft, dasses söu ufpasse. S chliine Gnu kennt nüt me ond rönnt zom chüele Nass, wos äntli de Dorscht löscht. Jetz send au die andere Gnus muetiger ond fönd a trenke, sogar s Mami, wo e de Zwöscheziit s chliine Gnu igholt het.

Of eimou schloht öpis riese Wälle. S chliine Gnu verschreckt so, dasses sofort wäggschprengt, zäme met de ebefaus ufbrochte Härde.

Wo sech aui betz beruhigt händ, suecht s chliine Gnu nachem Mami. Es louft of sinere Suechi zwösche au de anderne Gnus dore, quer dor die ganz Härde, aber s Mami schiint wie vom Ärdbode verschlöckt zsii. Do gseht s si em Wasser schtoh. Ehri Ouge wiit ufgresse, schreit si em chliine Gnu zue, es söu wäg vom Wasser. Das verschtoht d Wäut nömme, ond rüeft sinersiits, s Mami söu zuenem cho, es siig doch gföhrlech em Wasser. Debii schiints em, as wörd si emmer wiiter es tüüfe Wasser go. Ersch etz gseht s chliine Gnu, dass s Mami öpis am Bei het. Öpis wo Ouge het. Es riese Muul. Grüeni Schuppe ond gförchigi Zähn – vo dem ganz e Huufe. Ond es het Chraft. Es zieht s Mami wiiter es Wasser, bes mer nüt me vonem gseht. S chliine Gnu esch ganz gschockt. Luegt emmerno es Wasser, of die Schtöu, wo s Mami verschwonde esch. Wartet druuf, dass si zrogg chont. Aber nüt esch. S Mami esch wäg. Ond wie s chliine Gnu nach Schtonde hender sech luegt, esch au de Räscht vo de Härde wäg.

Jetz esches ganz ellei. Vor luuter Angscht fohts a brüele. So härzerweichend luut ond lang, dass e chliine Vogu de wäg zuenem fend.

‘Hei du, was esch de los, dass du so brüelisch?’ frogt er s chliine Gnu. S chliine Gnu verzöut em Vogu die truurig Gschecht, dasses zerscht s Mami ond denn die ganzi Härde verlore het. De Vogu versuecht s chliine Gnu z beruhige: ‘Aso dini Härde, die hani ofem Flog dohe gseh, die esch ned wiit wäg. Wenn wotsch, chani der de Wäg zeige,’ ond meint de no, ‘das met dim Mami, das tuet mer leid.’ S chliine Gnu händ d Wort vom Vogu nor wenig chönne tröschte, aber s Agebot vom Vogu heter ned wöue usschloh. So händ sech die zwöi ofe Wäg gmacht.

Wie sechs usegschtöut het, het sech de chlii Vogu doch betz e de Dischtanze verschätzt. Jetzt, woner ofem Rögge vom chliine Gnu riitet, schiint d Härde doch wiiter ewäg zsii, as er afangs gmeint het. Of de Reis, de Härde no, chöme si amene aute Frönd vom Vogu verbii.

‘Hei Nashorn, hesch du e Härde Gnus gseh verbii zieh?’ frogt de Vogu s Nashorn. ‘Gnus hani keini gseh. Aber i gseh jo sowieso ned so guet.’ meint s Nashorn. De Vogu frogt wiiter. ‘Jo hesch denn Gnus ghört?’.'Ghört? Jo, ghört hani si.’ entgägnet s Nashorn. ‘Ond weisch au, e weli Rechtig, dass si doregloffe send?’ S Nashorn dreiht sech om ond seit: ‘Sie send e die Rechtig wiiter’, es schnopperet nomou, ‘eidütig.’ ‘Danke vöu Mou, Nashorn!’ seit s chliine Gnu. Au de Vogu bedankt sech, ond versechered, dass er sech glii weder bem Nashorn werd blecke loh, sobaud si em chliine Gnu sini Härde gfonde händ.

Es werd Nacht. S chliine Gnu ond de Vogu send emmerno of de Suechi. Obwohl s chliine Gnu sech s gwöhnt esch, wiiti Schtreckine z loufe ond s voräne doch e paar Schlöck Wasser het chönne trenke, eschs etz ganz kabott. De Vogu schloht vor, dass si e Pouse mache. Vellecht e betzli schlofe. Er büütet em chliine Gnu a, dass er wache hautet; während s chliine Gnu d Ouge zuetuet. S chliine Gnu esch so müed, dasses ned ei Sekonde dra zwiiflet, dasses ned sofort cha ischlofe. Wos aber sowiit gsi esch, het s chliine Gnu sis Mami weder vor sech gseh, wies em Floss schtoht ond langsam verschwend. Ond weder muesses brüele. So fescht, dass d Träne nor no so öber d Bagge flüsse. S ganze Muul nass werd. Au de Chopf ond de rögge. Sogar de Vogu ond de Bode. S chliine Gnu schloht d Ouge uf ond merkt, dasses Tag esch. E donkle Tag ond es rägnet.

Es macht sech wiiter of d suechi nach sinere Härde ond fend si schliessli nach e paar Kilometer gmüetlech grasend.